1. Poranek w Uśmiechowicach 10 min.

Poproś uczniów, by chodzili po sali w różnych kierunkach, uśmiechając się. Następnie, aby zwolnili i mijając kolegę/koleżankę dygnęli lub uchylili wyimaginowanego kapelusza. Należy witać się z każdą mijaną osobą, więc zasugeruj, żeby uczniowie znaleźli właściwe tempo chodzenia. Następnie zmień polecenie – niech witają się przez podanie dłoni. Zwróć uwagę, że dłoń można podać lekko, mocno, można nią potrząsnąć, zamknąć w obu dłoniach. Niech każdy spróbuje różnych uścisków dłoni. Przypomnij o uśmiechu. Pomaga w wytwarzaniu endorfin, nawet jeśli na początku jest wymuszony. 

Po chwili swobodnych powitań doprecyzuj polecenia :

• Witamy się z uśmiechem szczęścia, bo właśnie wygraliśmy milion na loterii.
• Jesteśmy dyrektorami wielkich firm, spotykamy się na kongresie – witamy się z powściągliwym uśmiechem „służbowym” i  uściskiem ręki
• Mamy na ubraniach wielkie plamy, bo oblaliśmy się zupą/sokiem. Czujemy się tym trochę zawstydzeni. Witamy się z innymi – nie rezygnujemy z uśmiechu.
• Witamy się z rodziną (różne babcie, wujkowie, ciocie) na uroczystości rodzinnej.

2. Baśń o miękkim i puchatym 5 min.

Usiądź z uczniami w kręgu na podłodze. Odczytaj im baśń o miękkim i puchatym.

3. Co jest miękkie i puchate? 15 min.

Stań z uczniami w kręgu. Zadaj pytanie, co jest dla dzieci miękkie i puchate. Każdy uczestnik wypowiada słowo, które dla niego oznacza coś miękkiego i puchatego (mogą to być dość luźne skojarzenia), a do tego dokłada prosty gest-skojarzenie, minę lub inny ruch (np. unosi rękę, kiwa głową, podskakuje). Kolejno wypowiadamy nasze słowo i prezentujemy gest. Każda kolejna osoba powinna powtórzyć słowa i gesty poprzedników i dołożyć własny. Jeśli będzie to trudne, pomagajcie sobie wzajemnie. Ma to być przyjemne, wesołe, pełne uśmiechu zadanie. Na koniec wszyscy razem wypowiadamy łańcuszek słów z gestami. 

Tę część można utrwalić na wideo, ponieważ powstaje nam unikatowa scenka. Jeśli grupa dobrze zapamiętała łańcuszek, można spróbować powtórzyć go w trakcie chodzenia po sali, co pozwoli stworzyć swoistą choreografię, będącą zapisem emocji grupy.

4. Daję Ci miękkie i puchate 5 min.

Przekazujemy sobie z rąk do rąk wyobrażone miękkie i puchate. Przechodząc z osoby na osobę może ono zmieniać wielkość, kształt, ciężar. Każda osoba przez chwilę trzyma miękkie i puchate i przekazuje je dalej – a ruchem, miną oddaje swój stosunek do miękkiego i puchatego. Przekazaniu wyobrażonego obiektu towarzyszy uśmiech. Zachęć uczniów do tego, aby uważnie śledzili, co dzieje się z miękkim i puchatym. Robimy pełne okrążenie. Staramy się oddać przyjemność płynącą z dawania i otrzymywania puchatego, czyli czegoś dobrego, radosnego.

5. Co jest kolczaste? 20 min.

Poproś, aby każdy zajął dowolnie wybrane miejsce w sali. Przy pomocy arkusza szarego papieru oraz z wykorzystaniem możliwości danej przestrzeni i dostępnych elementów sali (krzesła, ławki, kwiatki, wieszak na ubrania itd.) niech każdy stworzy rzeźbę przedstawiającą swoje spotkanie z kolczastym lub swoje myśli na temat kolczastego. Może to być nazwa emocji, postać, twarz, głowa, scenka. Autorzy nie tytułują prac, ale stawiają przy nich karteczki, na których będzie można ten podpis umieścić. Następnie daj chwilę grupie na zapoznanie się z pracami pozostałych, zastanowienie się nad nimi. Każde dziecko jest wyposażone w pisak – niech stara się nadać tytuły oglądanym pracom kolegów (każdy sam). Następnie poproś, aby wszyscy wrócili do swoich stanowisk, przeczytali propozycje kolegów, co do tytułu pracy i podpisał ją własnym tytułem. Każdy na głos odczytuje etykiety z propozycjami tytułów, mówi, co go ucieszyło/zdziwiło/zaskoczyło i jaki tytuł chce nadać swojej pracy.

6. Ja i kolczaste 5 min.

Dzieci stają w rozsypce. Każdy wyobraża sobie, że twarde i kolczaste toczy się po jego ciele. Może być dodatkowo lepkie, zimne, gorące lub mokre. Najpierw trzymamy je w dłoni, a ono zaczyna się poruszać najpierw po ręce, potem po ramionach, szyi, drugiej ręce, ponownie szyi kręgosłupie, nodze, ,brzuchu, drugiej nodze. Daj uczestnikom czas na każdą część ciała. Niech przez chwile przytrzymają kolczaste na dłoni, na ramieniu, na brzuchu, w brzuchu itd. Czasem ono wnika do środka. Czasem ślizga się po powierzchni. Niech grupa uruchomi wyobraźnię. Następnie zrzucamy z siebie twarde i kolczaste. Mocno je strzepujemy, ściągamy z siebie, a może ostrożnie się z niego obieramy. Niech uczniowie poszukają własnego sposobu na ściągniecie z siebie kolczastego i śladów po nim. Rozcieramy mocno dłonie. Ciepłymi dłońmi dotykamy rąk, ramion, szyi, nóg. Możemy je trochę rozmasować, jak po sporcie. Żegnamy się z twardym i kolczastym. 

7. Miękki spotyka kolczaste 15 min.

Podziel salę na dwie części (możesz to zrobić wyklejając po prostu linię taśmą malarską). Niech jedna część stanie się strefą puchatego, druga strefą kolczastego. Niech uczniowie utworzą dwie grupy (np. "Jedynki" i "Dwójki"). Niech zespoły staną naprzeciwko siebie wzdłuż linii (twarzami do siebie). Dawaj grupie kolejno krótkie, 1-2 minutowe zadania, w których „Jedynki” i „Dwójki” będą się wcielać w rolę kolczastego lub puchatego (w zależności od strefu, w której przebywają). Po każdym zadaniu przypominaj o zamianie ról - przejście do przeciwnej strefy (dodatkowo możesz poprosić, byc dzieci zmieniając strony stawały w linii w innej kolejności niż poprzednio - w ten sposób za każdym razem będą rozmawiać z inną osobą). Zadania są następujące: 

• (Spotkanie emocji). Grupa wstaje. „Jedynki” w tym ćwiczeniu wcielają się w puszyste, a „dwójki” są kolczaste. Uczestnicy w parach witają się ze sobą pamiętając o przydzielonej im roli. Inaczej przywitają się „puchaci”, inaczej „kolczaści".
• (Po co nam emocje?) „Dwójki” są teraz puchate. Przedstawiają się w kilku zdaniach. Mówią o tym, jaką pełnią rolę – po co jest miękkie i puchate. „Jedynki” słuchają”, a następnie opowiadają o roli kolczastego w życiu. 
• „Jedynki” opowiadają o  byciu miękkim i puchatym, o wadach i zaletach, zyskach i stratach.  „Dwójki” słuchają i zadają pytania, jak reporterzy chcący się dowiedzieć jak najwięcej o życiu „jedynek”.„Dwójki” opowiadają o życiu twardego i kolczastego, mówiąc, co jest wartościowe, pożyteczne, a co trudne, jakie są wady i zalety bycia kolczastym. „Jedynki” zadają reporterskie pytania.
• „Jedynki” wykonują kilka puchatych min i gestów (uśmiech, pogłaskanie „dwójek” po ręce lub głowie itp.) w kierunku "Dwójek" - powtórz polecenie po tym, jak „Dwójki” staną się puchate.
• „Dwójki” pokazują swoją kolczastość i twardość „jedynkom”(mimika, postawa ciała, ruchy, spojrzenie). Powtórz ćwiczenie po zmianie ról.
• „Jedynki” i „dwójki” stojące naprzeciwko siebie zrastają się ramionami. Poruszają się po Sali w dowolnym kierunku i tempie. Nie ma przewodnika, kolczaste i puchate nie mogą się od siebie oderwać. Muszą się do siebie dopasować. Dajemy kilka minut na dogranie się par w ruchu.

8. Podsumowanie 10 min.

Usiądź z grupą w kręgu. Zaproś uczestników, aby opowiedzieli, jak się czują po zajęciach, z jakimi myślami wychodzi ze spotkania.