Przyjemności opowiadania, pod red. Małgorzaty Litwinowicz, Warszawa 2006. 
Scenariusz został zbudowany w oparciu o fragmenty książki „Momo” Michaela Ende. Ma na celu pogłębienie lektury, a zarazem rozwijanie u dzieci umiejętności opowiadania, płynnego i precyzyjnego wysławiania się. Pozwala też spojrzeć na opowiadanie jako formę sztuki.
- rozwijanie umiejętności komunikacyjnych;
- poznanie reguł tworzenia opowiadania;
- uświadomienie różnicy pomiędzy cechami dobrego opowiadacza i dobrej opowieści.
Krzesła ustawione w krąg.
Lustro. Pojemnik: pudło, albo kuferek, z dziwnymi przedmiotami (mogą to być kamienie, patyki, przedmioty, które łatwo da się znaleźć lub uszkodzone przedmioty domowego użytku, nieoczywiste).
Usiądź z uczniami w kole. Zacznij opowieść, np. od słów „Dawno, dawno temu...”. Każda kolejna osoba z kręgu dodaje tylko jedno słowo, tak żeby zachować ciągłość historii i budować logiczne zdania. W ten sposób niech powstaje wspólna opowieść. Przed zakończeniem zabawy daj znać dzieciom, aby szukały zakończenia i miały możliwość pokierować historią.
Przeczytajcie rozdział „Momo”. Spróbuj wspólnie z grupą uporządkować informacje z książki: kim jest Gigi? W jaki sposób opowiada? Zachęć uczniów, by poszukali, jakich bohater używa środków, strategii do tworzenia historii. Niech określą, co składa się na jego umiejętności opowiadacza. Zastanówcie się, jakie jeszcze inne cechy sprawiają, że ktoś atrakcyjnie opowiada.
Poproś dzieci, by wymyśliły i zapisały na kartkach tytuły opowieści, które chciałyby usłyszeć. Kartki umieść w pojemniku. Poproś uczniów, żeby dobrali się w czteroosobowe zespoły. Każda grupa losuje dla siebie temat opowieści. Następnie niech wylosują z pudełka po jednym (dla każdego z członków grupy) przedmiocie – każdy z tych przedmiotów musi pojawić się w opowieści grupy.
Wariant: Poproś, aby miejsce, w którym zaczyna się akcja wszystkich opowiadań było PODWÓRKO.
Daj uczniom pięć minut na przygotowanie. Następnie każda grupa opowiada swoją historię w trójkach, dowolnie, dzieląc wymyśloną opowieść pomiędzy siebie. Opowieści nie mogą trwać dłużej niż cztery minuty. Na koniec nagrodźcie się nawzajem brawami.
Połóż lustro na podłodze pośrodku klasy. Przypomnij historię Gigiego Opowiadacza o lustrze, które zapamiętywało wszystkie krajobrazy z dalekich podróży. Zaproś dzieci do zajrzenia do lustra i opowiedzenia, jakie krajobrazy w nim widać. Resztę uczniów poproś o to, by w trakcie opowieści mieli zamknięte oczy i wyobraża sobie krajobrazy „zobaczone” w lustrze.
Poproś uczniów, aby przypomnieli sobie jeszcze raz wypisane cechy umiejętnego, ciekawego opowiadania. Zwróć uwagę dzieci na różnicę pomiędzy cechami samej historii i cechami opowiadacza.
Przyjemności opowiadania, pod red. Małgorzaty Litwinowicz, Warszawa 2006.
Michael Ende, „Momo", Wrocław 2000.
Antropolożka kultury, opowiadaczka i performerka. Tańczy taniec butoh. Działa także jako opowiadaczka w założonej przez siebie w 2009 roku grupie Opowieści z Walizki. Prowadzi Fundację na Rzecz Kultury Walizka, w ramach której inicjuje i koordynuje projekty na styku sztuki, dziedzictwa i działań ze społecznościami. Ciekawi ją pamięć miejsca, a także pamięć osadzona w przedmiotach, krajobrazie, tym, co nie-ludzkie. Interesuje się wielokulturowym dziedzictwem i ideą wielogatunkowej wspólnoty. Współtworzy kolektyw WMA – Wirtualnego Muzeum Antropocenu www.wma.museum, Dwukrotna stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.Autorka tekstów literackich i krytycznych.
Wiek 10-13 lat
Wiek 10-13 lat
Wiek 6-10 lat
Wiek 13-16 lat
