Konspekt zajęć: Emocje są! Odcinek 3: Jak się budzi zachwyt, jak się budzi wstręt?

Nasza strona wykorzystuje pliki cookies (tzw. ciasteczka). Dzięki nim, indywidualnie dostosowujemy stronę do Twoich potrzeb. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce. Dowiedz się o polityce prywatności.

Wiktoria Siedlecka-Dorosz

Emocje są! Odcinek 3: Jak się budzi zachwyt, jak się budzi wstręt?

Podczas spotkań uczestnicy przyjrzą się czterem parom emocji. W trzecim odcinku będą to wstręt i zachwyt.

Oto kilka słów od autorek cyklu „Emocje są!”: Przygotowałyśmy ten emocjonujący cykl z myślą o małych dzieciach, aby mogły bliżej poznać emocje, których doświadczają. Przez pracę z ciałem i zabawę uczestnicy zajęć zdobędą umiejętność rozpoznawania i nazywania podstawowych emocji. Zależy nam przede wszystkim na zbudowaniu w nich przekonania o tym, że nie ma emocji dobrych i złych - że są takie, które możemy uznać za bardziej lub mniej przyjemne, ale że wszystkie emocje są ważne.

Informacje o konspekcie
Grupa wiekowa Wiek 4-6 lat
Rodzaj zajęć -
Miejsce sala lekcyjna
Czas 50 minut

Cel zajęć
Przygotowanie do rozpoznawania podstawowych emocji. Zbudowanie przekonania, że każda emocja jest ważna.
Metody pracy rozmowa kierowana, improwizacje ruchowe, ćwiczenia plastyczne

Przygotowanie do zajęć

Aranżacja przestrzeni

Całe zajęcia najlepiej przeprowadzić w plenerze. Jeśli nie macie takiej możliwości, możecie to rozwiązać inaczej. Przed zajęciami wybierzcie się na spacer do pobliskiego parku lub do przedszkolnego ogródka i rozejrzyjcie się za tym, co wyda wam się piękne: np. kwiat, liść, szyszka. Niech każdy wybierze dowolną rzecz i dobrze jej się przyjrzy.
Jeśli nie możecie sobie pozwolić na wspólne wyjście, dzieci mogą też przynieść z domu coś, co je zachwyciło – np. pióro, kamień czy muszlę, które kiedyś przywiozły z wakacji…

Środki dydaktyczne

Przygotuj:

- po jednej kartce A4 dla uczestnika;

- materiały plastyczne (ołówki, kredki, flamastry).

1. Wprowadzenie 10 min.

1. Rozgrzewkę możesz zacząć od wykorzystania elementów automasażu i masażu w parach z poprzednich dwóch odcinków. Następnie zapowiedz, że wymasujecie Wasze twarze. Podpowiedz dzieciom, jak to zrobić:

- Potrzyjcie dłonie o siebie, tak, aby poczuć w nich ciepło. Ciepłe dłonie przyłóżcie do zamkniętych powiek. Potrzymajcie chwilę.

- Opuśćcie ręce i spróbujcie otworzyć oczy najszerzej, jak się da.

Możecie sobie wyobrazić, że widzicie coś tak pięknego, że nie możecie w to uwierzyć. Jesteście oszołomieni i oczarowani. Niech wasze szeroko otwarte oczy wyrażają bezdźwięczne "WOW".

- Zamknijcie oczy. Ten piękny obiekt zniknął, a Wy próbujecie go sobie przypomnieć mrużąc oczy.

- Kilka razy powtórzcie szerokie otwieranie i zamykanie powiek.

- Znów potrzyjcie o siebie dłonie i przyłóżcie je do polików. Wykonujcie delikatne okrągłe ruchy.

- Opuśćcie ręce i wprawcie w ruch język. Niech on najpierw wykona parę okrążeń wokół ust od wewnętrznej strony. Następnie naprężony język, jak piłeczka, odbija się od policzków, przypomina to trochę mecz piłkarski w jamie ustnej, Wasze poliki są bramkami między którymi krąży piłka.

- Wyrzućcie język z ust - najpierw kierując go w stronę brody, potem w stronę nosa. Powtórzcie to kilka razy. Może być przy tym trochę śmiechu. Pośmiejcie się i przystąpcie do kolejnego ćwiczenia, które już znacie.

2. Zapowiedz, że drugim etapem rozgrzewki jest taniec emocji, który już znacie z poprzednich spotkań. Stańcie wspólnie w kole i podawaj kolejne hasła, na które uczestnicy mogą dowolnie zareagować wskazaną częścią ciała:

- radosną miną

- smutnymi uszami

- zadowolonym brzuchem

- stopą w złości

- zachwyconymi rękami

- odważnymi plecami

- obrzydzoną miną

- strachliwymi oczami.

Baw się śmiało emocjami i częściami ciała, miksuj je, zapraszaj dzieci do wnoszenia propozycji. Nie bój się najbardziej śmiałych i zaskakujących haseł – radosna pupa i wystraszone zęby? Nie ma kombinacji niemożliwych!

Przejdź do dwóch emocji przewodnich tych zajęć. Powiedz dzieciom, że dziś sprawdzicie, jak reagujemy, kiedy czujemy wstręt i zachwyt.

2. FUJ! 10 min.

Zostańcie w kręgu. Poproś, by każdy najpierw pomyślał chwilę, co sprawia, że czuje wstręt. Gdy dzieci będą gotowe, powiedz, że każdy może wbiec do środka koła i wypowiedzieć obrzydliwość, która przychodzi mu do głowy, np.: śmierdzące skarpetki, kupa na środku chodnika, spleśniała kanapka.

Pozostałe osoby w kręgu po każdej wypowiedzianej wstrętnej rzeczy, sprawdzają, jak ich ciało reaguje na to hasło, może zakryją nos, oczy lub usta, może się odwrócą plecami, a może to w ogóle nie budzi ich odrazy? Wszelkie reakcje lub ich brak są dozwolone.

Wskazówka: elementem rytmizującym ćwiczenie, może być wspólne wypowiadanie słowa: FUJ przez tych, którzy poczują obrzydzenie.

W tym ćwiczeniu warto dać przestrzeń do wypowiedzenia wszystkiego, co przyjdzie dzieciom do głowy. Nie oceniaj tego, co się pojawi – daj przestrzeń do tego, by mogły wypuścić swój wstręt wolno.

Kiedy wszystkie pomysły na rzeczy budzące wstręt zostaną wyczerpane, zaproś dzieci do rozmowy o tym, co działo się z ich ciałami, kiedy pojawiało się coś, co budziło ich wstręt. Jakie były ich ruchy, miny, jakie dźwięki się pojawiały?

3. WOW! 25 min.

1. Jeśli jesteście w plenerze – zacznijcie poszukiwania zachwycającego fragmentu natury. Rozdaj dzieciom kartki i sztywne podkładki oraz przybory do rysowania. Poleć, aby każdy naszkicował rzecz, która go zachwyciła. Jeśli macie obiekty w sali – zaproś dzieci do szkicowania pod dachem.

2. Stwórzcie wystawę prac i zorganizujcie jej zwiedzanie.

Zachęć małych odbiorców, by w trakcie oglądania wyrażali swój zachwyt miną, całym ciałem lub używając różnych sformułowań, np.: ale piękne!, wow!, to niesamowite!

Każdego autora zapytajcie, co go zachwyciło w wybranym obiekcie, gdzie go znalazł etc…

3. Na koniec usiądźcie w kręgu i zapytaj grupę, jak nasze ciało wyraża zachwyt? Co się z nim wtedy dzieje?

4. Podsumowanie zajęć 5 min.

Zapytaj uczestników o wrażenia z zajęć. Czym różnią się od siebie dwie emocje, którym dzisiaj się przyglądaliście? Jaką ważną informację przekazuje nam każda z nich – o czym mówi wstręt? O czym mówi zachwyt?

O autorach

Wiktoria Siedlecka-Dorosz

Teatrolożka i arteterapeutka. Absolwentka Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie i Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie. Odbyła arteterapeutyczny staż kliniczny w Mazowieckim Specjalistycznym Centrum Zdrowia im. prof. Jana Mazurkiewicza w Pruszkowie. Działa na polu sztuki, terapii i edukacji. Pracowała w dziale Pedagogiki Teatru Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, była dyrektorką szkoły podstawowej Korczak. Szkoła Montessori, a obecnie związana jest z Teatrem 21. Prowadzi zajęcia ze studentami arteterapii Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

Podobne konspekty

miniaturka konspektu Rysunkowi anarchiści. O pomyłkach w procesie uczenia się. Zajęcia w przedszkolu

Aleksandra Drzazga

Emocje są! Odcinek 3: Jak się budzi zachwyt, jak się budzi wstręt?