Zaczynamy chodzić po sali – każda osoba w swoim kierunku, dbamy o kontakt wzrokowy. Każdy wybiera jedną osobę, z którą zaczyna utrzymywać (niezależnie od odległości) kontakt wzrokowy. Zadaniem pary jest całkowite skupienie się na sobie nawzajem. Ruch jednej osoby wpływa na drugą. Zadaniem jest szukanie wspólnej energii. Ważne, by zwracać uwagę uczestników na skupienie i zaangażowanie w to ćwiczenie. Pomocne jest dawanie haseł, które określają charakter tej relacji, ruchu, np. polowanie, flirt, spisek, tajemnica. Ważne też, by zwrócić uwagę uczestników na to, że inicjatywa powinna się zmieniać w parze.
Następnie zaczynamy chodzić rytmicznie – każdy sam, w dowolnym kierunku, ale stosując rytm na osiem. Dobrze jest użyć tu muzyki taktowanej w ósemkach (proponowana, ze względu na tematykę warsztatu, muzyka punkowa lub rockowa, np. Brygada Kryzys albo Kult – lub inne bliskie młodzieży zespoły).

Następnie dodajemy zadanie – na każdą „ósemkę” każdy z uczestników musi znaleźć sobie inny rodzaj kroku. Wspólnym tematem tych kroków jest miasto, różne postawy, sposoby zachowania, postaci w mieście. W każdej „ósemce” trzeba zmienić styl chodzenia, energię, charakter kroku.

Kolejne zadanie – co druga „ósemka” musi odbywać się tyłem, warto zachęcić młodzież do szukania różnych intencji w tym cofaniu się (wycofywanie się z przestrachem, odmierzanie kroków, chęć niezauważalnego przemieszczenia się itp.).

Kolejne zadanie – co trzecia „ósemka” (pomiędzy chodzeniem do przodu i do tyłu) oznacza pozostanie w bezruchu, zastygnięcie w pozycji.

Wreszcie kolejne zadanie – na czas, gdy zastygasz, znajdź czyjeś plecy, złącz się z kimś innym. Ważne, by robić to rytmicznie – chodzenie w specyficznym kroku do przodu, do tyłu, pod koniec drugiej „ósemki” – na „osiem” – już należy być z kimś złączonym plecami i w pozie. Zachęcamy młodzież do szukania póz, które kojarzą się z aktywnością w mieście, postawą czujną, pełną chęci działania, obserwującą, gotową do akcji.

Chodzimy w rytmie ósemkowym, tym razem swobodnie, do przodu. Pierwsza „ósemka” to szukanie partnera, kroki, których celem jest znalezienie się naprzeciw jednej osoby. Kolejna to sekwencja, która polega na tym, że obie osoby znajdują się naprzeciw siebie w pozycji gotowości, na lekko ugiętych nogach, jedna wyciąga otwarte dłonie na wysokość twarzy (gest ten oznacza przejęcie inicjatywy), druga uderza w dłonie pięściami naprzemiennie (prawa pięść w prawą dłoń partnera/partnerki, lewa w lewą), po czterech uderzeniach następuje szybka (by nie stracić rytmu) zamiana. Następna „ósemka” to rozłączenie, kroki i szukanie kolejnego partnera.

Celem tego zadania jest uwrażliwienie młodych ludzi na kontakt, rytm, zbudowanie świadomości ruchu, rytmu i pewnej mocnej obecności w ciele. Ważne, by pokazać ćwiczenie w sposób, z którego jasno wynika, że nie chodzi o bicie pięściami w dłonie, ale bardziej o przyjmowanie pięści partnera/partnerki w swoją dłoń, swoistą wymianę, grę, przy zachowaniu kontaktu wzrokowego. Elastyczność ciała, zamachów i przyjęć pozwala zachować miękkość ruchu, pracę całego ciała, dynamiczność i rytm. Zaproponuj uczestnikom kilka zmian, jeśli grupa jest na to gotowa – można dodać jeszcze inne gesty, akcje na osiem, według uznania.

Za pomocą taśmy malarskiej na posadzce lub innej płaskiej powierzchni każdy wyznacza fragment swojej przestrzeni. Będzie to umowny teren DOMU. „Urządzamy” dom, używając do tego swoich podręcznych rzeczy, wyjętych z plecaka, ewentualnie kartek z wypisanymi hasłami, które dla każdego są synonimami domu. Następnie wszyscy oglądamy/zwiedzamy domy innych, omawiamy wspólnie to, co zrobili uczestnicy – jakie kryterium przyjęli przy pracy etc.

Po obejrzeniu wszystkich domów każdy uczestnik wybiera inny, nie swój dom. Ma za zadanie w jakiś sposób go przekształcić, zmienić, zaingerować w niego. Można niszczyć powstałe struktury, można zmieniać ich układ.

Po tej akcji uczniowie wracają do swoich pól. Rozmawiamy o tym, jak się czują, widząc swoją przestrzeń zmienioną lub zdewastowaną.

Czym jest dom? W jaki sposób określa poczucie bezpieczeństwa? Co dzieje się wówczas, gdy ta przestrzeń jest odebrana/zagrożona?

Dzielimy się na grupy (najlepiej według rejonów zamieszkania). Każda grupa otrzymuje jeden fragment tekstu z książki Sylwii Chutnik (jedną scenę/opis – najlepiej, by były to fragmenty dotyczące sąsiedztwa, kamienic) oraz fragment rymowanej przyśpiewki z motta książki, poświęconej konkretnym dzielnicom Warszawy. Dodatkowo każda grupa otrzymuje jeden z tekstów/artykułów z prasy opisujących wydarzenie, które jest realnym kontekstem powstawania książki (śmierć Joli Brzeskiej, wydarzenia wokół squatu Syrena, prywatyzowanie mokotowskich kamienic, konflikty mieszkańców z deweloperem, patrz: MATERIAŁY DODATKOWE).

Każda grupa ma za zadanie przeczytać wspólnie teksty i przedyskutować problem, wypisując kilka najważniejszych haseł. Każda z grup dostaje pytania pomocnicze, które pomogą uporządkować refleksję:

○ Na czym polega konflikt między deweloperami a mieszkańcami?

○ Co to jest prywatyzacja, co to jest gentryfikacja?

○ Jak rozumiecie hasło „Miasto nie jest firmą, mieszkanie nie jest towarem”?

○ Na czym polega postawa cwaniar?

○ Czy zgadzacie się z tym sposobem załatwiania spraw?

○ Jak traktujecie konwencję literacką utworu? Czy uznajecie ją za dosłowną?

○ Jak działa tu metafora?

Każda grupa na koniec tej części ma za zadanie stworzyć szablon z własnym hasłem, które chciałaby umieścić na chodniku, na murze własnej kamienicy, które byłoby ważnym przesłaniem. Szablony są wycinane, następnie sprayowane na szarym papierze, który posłuży jako element tworzenia konstrukcji w kolejnej części.

Jako inspirację możesz pokazać zdjęcia z internetu prezentujące akcję szablonową z hasłem „Wszystkich nas nie spalicie”.

Grupy dobierają się po dwie. Jedna z nich zajmuje przestrzeń swojej kamienicy, druga będzie miała za zadanie dokonać eksmisji. Dwie pozostałe są widzami. Grupa, która ma dokonać eksmisji, rozpoczyna działanie. Wszystko rozgrywa się w improwizacji – można wykorzystywać gesty, przestrzeń, słowa. Czas jest nieograniczony – grupy same decydują, kiedy następuje finał działania. Może nim być kompromis, zbudowania wspólnej przestrzeni, zniszczenie przestrzeni albo jakiś rodzaj ustanowienia granic. Zadanie każdej z grup: ochronić i osiągnąć swój cel (pozostanie w kamienicy i – z drugiej strony – eksmisja lub rodzaj kompromisu).

Kiedy dwie grupy skończą akcję, rozpoczynają dwie kolejne. W ten sposób każda grupa występuje w roli mieszkańców i w roli kamieniczników/komorników/deweloperów.

Po zakończonych improwizacjach oglądamy wspólnie pozostałą po akcjach przestrzeń – jak wygląda miasto po konflikcie?

Co się wydarzyło?

Jakie jest różnica między działaniem w ciele, w przestrzeni, w geście, a rozmową?

Czy kompromis w takich sytuacjach jest możliwy?

Jak czuliście się w roli eksmitujących, jak w roli eksmitowanych?