Scenariusz zajęć do przeprowadzenia w klasach 1-3 SP po wspólnym obejrzeniu spektaklu “Calineczka” Marty Guśniowskiej w reżyserii Katarzyny Kawalec ze Śląskiego Teatru Lalki i Aktora “Ateneum” w Katowicach. Tytułowy list od Calineczki zawiera zadania, które pozwalają dzieciom w kreatywny sposób przypomnieć sobie przygody bohaterki. Każdy etap zajęć zawiera fragment listu, odnoszący się do konkretnej przygody Calineczki i zaplanowanego zadania dla dzieci.
Najlepiej usiąść z dziećmi w kole na podłodze, by mogły swobodnie zmieniać pozycję, wstawać i łączyć się w grupy. Wszystkie działania można jednak przeprowadzić w klasycznym układzie sali z ławkami.
wydruk materiałów z załącznika nr 1 i nr 2
Zachęcamy, by list wcześniej wydrukować, włożyć do koperty a następnie otworzyć wspólnie z dziećmi i czytać razem z nimi. Graficzną wersję listu zawiera załącznik nr 1.
Drodzy!
Siedzimy sobie z Leśnym Duszkiem w kwiatku. Jest nam tutaj tak wygodnie i miło! A Wy? Jesteście w ławkach w szkole? A może na dywanie z tyłu klasy? Usiądźcie wygodnie! Tak bym chciała, żebyście się czuli dobrze!
Właśnie opowiadałam Leśnemu Duszkowi o swoich przygodach, bo słyszeliśmy, że na ich podstawie powstało w Katowicach przedstawienie. Wy także je znacie! No bo chyba oglądaliście spektakl o moim życiu, prawda? Leśny Duszek szepcze mi do ucha, żebym jeszcze raz Wam opowiedziała swoje losy… Wiecie, on bardzo lubi mnie słuchać… Mówi, że miałam bardzo ciekawe życie. Ale myślę, że dla Was to może być już trochę nudne… Ale zaraz, mam pomysł! Zapraszam Was do zabawy - kocham się bawić! Opowiem Wam o sobie, ale w taki sposób, że będę Was zachęcać do wykonywania zadań i ćwiczeń, które pozwolą Wam przypomnieć sobie moje perypetie! To co? Jesteście gotowi? Startujemy!
Zacznijmy od tego, że mam cal. To angielska jednostka miary, która odpowiada dwóm i pół centymetra. Naprawdę niewiele. Nie wierzycie? To sprawdźcie, ile to jest. Linijki w dłoń!
Znajdźcie jakąś inną rzecz w swoim piórniku albo w klasie, która jest tej wielkości, co ja. Połóżcie te przedmioty na dłoniach i wyciągnijcie dłonie przez siebie. Tak, tak właśnie wyglądam! Już rozumiecie, dlaczego mieszczę się w kwiatku!
Ktoś tak mały łatwo może unieść się w powietrze - wystarczy podmuch wiatru i już wznoszę się do góry, by pofrunąć razem z ptakami! Bardzo lubię ptaki i zabawy z nimi podczas wspólnego lotu! Chcecie też spróbować? Podzielcie się na dwa zespoły. Jedna grupa będzie uosabiać wiatr. Spróbujcie razem, jak dmucha mały wietrzyk, a jak porywisty wiatr? Druga grupa to ptaki. Stańcie w sali tak, żeby każdy z Was miał wokół siebie wystarczająco dużo miejsca. Zamknijcie oczy, rozłóżcie ramiona i spróbujcie wyobrazić sobie, że wznosicie się do góry. Spróbujcie odrywać obie stopy od podłogi i podskakiwać jak najwyżej do góry.
Na umówiony znak grupa wiatru dmucha w kierunku drugiego zespołu, który próbuje poruszać się jak lecące ptaki, poddając się sile wiatru.. Potem następuje zamiana ról.
Ale byłam zmęczona po takiej zabawie! Zamknęłam się w kwiatku i poszłam się zdrzemnąć! Kiedy spałam sobie spokojnie, nagle pojawiał Ropuch ze swoją mamą. Chcieli mnie zjeść! Wyobrażacie sobie? Na szczęście zrezygnowali z tego pomysłu, bo byłam za mała, żeby się mną najedli. Potrzebowali czegoś więcej, żeby napełnić brzuch. Jak myślicie, co jedzą ropuchy? Zbierzcie wszystkie pomysły.
No tak… Nie byłam przecież żadną z tych rzeczy! Bo ja jestem Calineczką! Ale mama wymyśliła, że zostanę narzeczoną Ropucha. Po prostu porwali mnie do swojego domu. Byłam przerażona, kiedy się tam obudziłam! Pamiętacie, kto mnie stamtąd zabrał? Tak, ryby! Zamieńcie swoje dłonie w rybie ogony i odpłyńmy wspólnie z tego miejsca! Teraz!
Byłam wolna. Nie na długo, niestety, bo zaraz napotkałam Chrabąszcza I sama nie mogę uwierzyć w to, co mi się przytrafiło - on także chciał, żebym została jego żoną! I w ogóle nie miało znaczenia, że podobnie jak nie chciałam związać się z Ropuchem, nie miałam też ochoty na życie z Chrabąszczem. Ale i tak zabrał mnie do domu - znajdowała się tam cała jego rodzina. Pamiętacie, ile to było osób? Dobierzcie się w takie grupy, tak właśnie, trzyosobowe. Co powiedzieli na wieść o naszym ślubie? Nie martwcie się, nie musicie ich dosłownie cytować. Naradźcie się i wypowiedzcie po jednym zdaniu, które byłoby zgodne z ich intencją. Pamiętajcie, żeby przybrać odpowiednie miny i pozycje ciała!
Ale to było nieprzyjemne! Brrr!!! Aż mam gęsią skórkę na samo wspomnienie! Być może Wy też, oklepcie się porządnie, żeby strząsnąć z siebie to wrażenie.
Gotowi? To idźmy dalej. Prosto do… Tak, tak, mysiej nory. Pamiętam, że moja znajoma Mysz ciągle marzyła o serze. Ja nie za bardzo lubię ser… To właśnie Mysz przedstawiła mi swojego sąsiada Kreta. On nic nie widzi! Zobaczcie, jak to jest, kiedy nic nie widać. Siądźcie wygodnie - połowa grupy zamyka oczy a w tym czasie każda osoba z drugiej połowy idzie do swojego plecaka i przynosi jakąś rzecz, którą kładzie przed jedną z osób. Zadaniem osoby z zamkniętymi oczami jest znalezienie tego przedmiotu i zbadanie go zmysłami - dotykiem - jest zimny czy ciepły, miękki czy twardy, jaki ma kształt? Słuchem - jaki dźwięk wydaje?
Powiem Wam, że pod ziemią wcale nie jest przyjemnie… Zdecydowanie wolę patrzeć w chmury i podziwiać piękno natury. Pamiętacie, jak się stamtąd wydostałam? Tak właśnie, pomogła mi Jaskółka, którą wcześniej uratowałam. Rozgrzałam ją ciepłymi dłońmi. Zaczęłam na nie najpierw chuchać - róbcie to ze mną, pocierać nimi o siebie, a w końcu położyłam na ciele jaskółki - no dalej, połóżcie swoje rozgrzane dłonie na swoich policzkach. A teraz rozgrzejcie je jeszcze raz i połóżcie na plecach osoby, która siedzi po Waszej prawej stronie.
Dobrze, że Jaskółka po mnie wróciła. Inaczej chyba bym musiała zostać krecią żoną!
W końcu znalazłam się w kwiatku. Spróbujcie poczuć jego zapach - wyobraźcie sobie, że wciągacie go głęboko noskami i wypuszczacie ustami, żeby delikatnie poruszyć płatki. Jak myślicie, w jakim kwiatku zamieszkałam? Dołączyłam Wam w kopercie zdjęcia kwiatków z naszej łąki - niech każdy z Was wybierze jeden i zachowa go na pamiątkę dzisiejszego spotkania jako prezent ode mnie!
Teraz kiedy to opowiadam, to muszę się Wam przyznać do ważnego odkrycia: większość spotkanych przeze mnie zwierząt nie słuchała, co mam do powiedzenia i chciała decydować o moim losie.
Nikt Cię o zdanie nie pyta - powiedziała do mnie Ropucha, kiedy nie chciałam zostać żoną jej syna.
Nie chcę, nie chcę - przedrzeźniał mnie Chrabąszcz, kiedy nie chciałam wyjść za niego za mąż. Jak poznasz moją rodzinę, to zechcesz! - dodał.
Naturalnie, zgadzamy się! - odpowiedziała w moim imieniu Myszka, mając na myśli moje małżeństwo z Kretem. Nawet nie zdążyłam nic powiedzieć!
Czy to wszystko zdarzyło mi się dlatego, że jestem mała? A może z jakiegoś innego powodu? Co o tym myślicie?
Pedagożka teatru, trenerka, tutorka. Współtworzy Dział Pedagogiki Teatru w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. Absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza, Szkoły Treningu Grupowego przy Fundacji Szkoła Liderów oraz Szkołę Trenerów Grup Wsparcia. Certyfikowana tutorka Szkoły Liderów. Prowadzi warsztaty głównie dla osób dorosłych, wspiera w rozwoju nauczycieli i edukatorów.
