Przejdź do Treści Przejdź do Wyszukiwarki
  • O nas
    • Emocje są! Odcinek 3: Jak się budzi zachwyt, jak się budzi wstręt?
    Wiktoria Siedlecka-Dorosz

    Emocje są! Odcinek 3: Jak się budzi zachwyt, jak się budzi wstręt?

    Podczas spotkań uczestnicy przyjrzą się czterem parom emocji. W trzecim odcinku będą to wstręt i zachwyt.

    Oto kilka słów od autorek cyklu „Emocje są!”: Przygotowałyśmy ten emocjonujący cykl z myślą o małych dzieciach, aby mogły bliżej poznać emocje, których doświadczają. Przez pracę z ciałem i zabawę uczestnicy zajęć zdobędą umiejętność rozpoznawania i nazywania podstawowych emocji. Zależy nam przede wszystkim na zbudowaniu w nich przekonania o tym, że nie ma emocji dobrych i złych - że są takie, które możemy uznać za bardziej lub mniej przyjemne, ale że wszystkie emocje są ważne.

    • Grupa wiekowa Wiek 4-6 lat
    • Rodzaj zajęć -
    • Miejsce sala lekcyjna
    • Czas 50 minut
    • Cel zajęć

      Przygotowanie do rozpoznawania podstawowych emocji. Zbudowanie przekonania, że każda emocja jest ważna. 
    • Metody pracy rozmowa kierowana, improwizacje ruchowe, ćwiczenia plastyczne

    Przygotowanie do zajęć

    Aranżacja przestrzeni

    Całe zajęcia najlepiej przeprowadzić w plenerze. Jeśli nie macie takiej możliwości, możecie to rozwiązać inaczej. Przed zajęciami wybierzcie się na spacer do pobliskiego parku lub do przedszkolnego ogródka i rozejrzyjcie się za tym, co wyda wam się piękne: np. kwiat, liść, szyszka. Niech każdy wybierze dowolną rzecz i dobrze jej się przyjrzy.
    Jeśli nie możecie sobie pozwolić na wspólne wyjście, dzieci mogą też przynieść z domu coś, co je zachwyciło – np. pióro, kamień czy muszlę, które kiedyś przywiozły z wakacji…

    Środki dydaktyczne

    Przygotuj:

    - po jednej kartce A4 dla uczestnika;

    - materiały plastyczne (ołówki, kredki, flamastry).

    Przebieg zajęć

    1. Wprowadzenie 10 min.

    1. Rozgrzewkę możesz zacząć od wykorzystania elementów automasażu i masażu w parach z poprzednich dwóch odcinków. Następnie zapowiedz, że wymasujecie Wasze twarze. Podpowiedz dzieciom, jak to zrobić:
    - Potrzyjcie dłonie o siebie, tak, aby poczuć w nich ciepło. Ciepłe dłonie przyłóżcie do zamkniętych powiek. Potrzymajcie chwilę.
    - Opuśćcie ręce i spróbujcie otworzyć oczy najszerzej, jak się da.
    Możecie sobie wyobrazić, że widzicie coś tak pięknego, że nie możecie w to uwierzyć. Jesteście oszołomieni i oczarowani. Niech wasze szeroko otwarte oczy wyrażają bezdźwięczne "WOW". 
    - Zamknijcie oczy. Ten piękny obiekt zniknął, a Wy próbujecie go sobie przypomnieć mrużąc oczy.
    - Kilka razy powtórzcie szerokie otwieranie i zamykanie powiek.
    - Znów potrzyjcie o siebie dłonie i przyłóżcie je do polików. Wykonujcie delikatne okrągłe ruchy. 
    - Opuśćcie ręce i wprawcie w ruch język. Niech on najpierw wykona parę okrążeń wokół ust od wewnętrznej strony. Następnie naprężony język, jak piłeczka, odbija się od policzków, przypomina to trochę mecz piłkarski w jamie ustnej, Wasze poliki są bramkami między którymi krąży piłka.
    - Wyrzućcie język z ust - najpierw kierując go w stronę brody, potem w stronę nosa. Powtórzcie to kilka razy. Może być przy tym trochę śmiechu. Pośmiejcie się i przystąpcie do kolejnego ćwiczenia, które już znacie.

    2. Zapowiedz, że drugim etapem rozgrzewki jest taniec emocji, który już znacie z poprzednich spotkań. Stańcie wspólnie w kole i podawaj kolejne hasła, na które uczestnicy mogą dowolnie zareagować wskazaną częścią ciała:

    - radosną miną

    - smutnymi uszami

    - zadowolonym brzuchem

    - stopą w złości

    - zachwyconymi rękami

    - odważnymi plecami

    - obrzydzoną miną

    - strachliwymi oczami.

    Baw się śmiało emocjami i częściami ciała, miksuj je, zapraszaj dzieci do wnoszenia propozycji. Nie bój się najbardziej śmiałych i zaskakujących haseł – radosna pupa i wystraszone zęby? Nie ma kombinacji niemożliwych!

    Przejdź do dwóch emocji przewodnich tych zajęć. Powiedz dzieciom, że dziś sprawdzicie, jak reagujemy, kiedy czujemy wstręt i zachwyt.

     

    2. FUJ! 10 min.

    Zostańcie w kręgu. Poproś, by każdy najpierw pomyślał chwilę, co sprawia, że czuje wstręt. Gdy dzieci będą gotowe, powiedz, że każdy może wbiec do środka koła i wypowiedzieć obrzydliwość, która przychodzi mu do głowy, np.: śmierdzące skarpetki, kupa na środku chodnika, spleśniała kanapka.

    Pozostałe osoby w kręgu po każdej wypowiedzianej wstrętnej rzeczy, sprawdzają, jak ich ciało reaguje na to hasło, może zakryją nos, oczy lub usta, może się odwrócą plecami, a może to w ogóle nie budzi ich odrazy? Wszelkie reakcje lub ich brak są dozwolone.

    Wskazówka: elementem rytmizującym ćwiczenie, może być wspólne wypowiadanie słowa: FUJ przez tych, którzy poczują obrzydzenie.

    W tym ćwiczeniu warto dać przestrzeń do wypowiedzenia wszystkiego, co przyjdzie dzieciom do głowy. Nie oceniaj tego, co się pojawi – daj przestrzeń do tego, by mogły wypuścić swój wstręt wolno.

    Kiedy wszystkie pomysły na rzeczy budzące wstręt zostaną wyczerpane, zaproś dzieci do rozmowy o tym, co działo się z ich ciałami, kiedy pojawiało się coś, co budziło ich wstręt. Jakie były ich ruchy, miny, jakie dźwięki się pojawiały? 

    3. WOW! 25 min.

    1. Jeśli jesteście w plenerze – zacznijcie poszukiwania zachwycającego fragmentu natury. Rozdaj dzieciom kartki i sztywne podkładki oraz przybory do rysowania. Poleć, aby każdy naszkicował rzecz, która go zachwyciła. Jeśli macie obiekty w sali – zaproś dzieci do szkicowania pod dachem. 

    2. Stwórzcie wystawę prac i zorganizujcie jej zwiedzanie.

    Zachęć małych odbiorców, by w trakcie oglądania wyrażali swój zachwyt miną, całym ciałem lub używając różnych sformułowań, np.: ale piękne!, wow!, to niesamowite! 

    Każdego autora zapytajcie, co go zachwyciło w wybranym obiekcie, gdzie go znalazł etc…

    3. Na koniec usiądźcie w kręgu i zapytaj grupę, jak nasze ciało wyraża zachwyt? Co się z nim wtedy dzieje?

    4. Podsumowanie zajęć 5 min.

    Zapytaj uczestników o wrażenia z zajęć. Czym różnią się od siebie dwie emocje, którym dzisiaj się przyglądaliście? Jaką ważną informację przekazuje nam każda z nich – o czym mówi wstręt? O czym mówi zachwyt?

    O autorach

    Wiktoria Siedlecka-Dorosz

    Teatrolożka i arteterapeutka. Absolwentka Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie i Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie. Odbyła arteterapeutyczny staż kliniczny w Mazowieckim Specjalistycznym Centrum Zdrowia im. prof. Jana Mazurkiewicza w Pruszkowie. Działa na polu sztuki, terapii i edukacji. Pracowała w dziale Pedagogiki Teatru Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie, była dyrektorką szkoły podstawowej Korczak. Szkoła Montessori, a obecnie związana jest z Teatrem 21. Prowadzi zajęcia ze studentami arteterapii Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie.

    Wiktoria Siedlecka-Dorosz

    Podobne konspekty