1. Zakochany jest jak...? 5 min.

1. Poproś uczniów, aby wymienili się w parach przyniesionymi z domu przedmiotami i podyskutowali o nich – niech wyjaśnią sobie wzajemnie, czemu wybrali dany przedmiot.

2. Zbierzcie na środku klasy wszystkie rekwizyty przyniesione z domu. Następnie spróbujcie je pogrupować. Jaki obraz się z nich wyłania? Co przyniesione przez Was przedmioty mówią o zakochanym człowieku?

3. Podsumowując ćwiczenie, poproś, aby klasa usiadła w kole i każdy uczeń dokończył zdanie: „Zakochany jest jak…”. Podkreśl, że nie muszą nawiązywać do żadnego z zebranych przedmiotów – mogą stworzyć dowolne porównanie, które będzie oddawało ich przemyślenia na temat osoby zakochanej.

Jeśli macie mniej czasu na pracę, sięgnij po jedno wybrane ćwiczenie z tego etapu.

2. Portret zakochanego bohatera w sonecie „Do trupa” 15 min.

1. Przeczytajcie sonet.

2. Podziel uczniów na kilka grup. Poproś, aby grupy spisały zestaw cech wyróżniających zakochanego opisanego w tekście. Po wykonaniu zadania niech zastanowią się, co mają wspólnego trup i zakochany, a co ich różni. Dlaczego zakochany porównuje się z trupem? Jak cechy przypisane zakochanemu w tekście różnią się od podawanych wcześniej przez Was? 

Wiersz, wprawdzie opatrzony wieloma przypisami, ale jednak napisany w języku staropolskim, może być w niektórych momentach niezrozumiały dla uczniów. Dla pewności możesz podejść do każdej grupy i sprawdzić, czy wszystkie sformułowania pojawiające się w tekście są dla nich zrozumiałe.

 

3. Tworzenie lalek 10 min.

Wyjaśnij grupom, że ich zadaniem jest stworzenie formy lalkowej zakochanego na podstawie tego, jak podmiot liryczny charakteryzuje siebie w wierszu.

Uczniowie mają do dyspozycji materiały przygotowane wcześniej przez nauczyciela. Tworzą lalki, korzystając z własnej inwencji twórczej, jednak traktując jednocześnie wiersz jako instruktaż, bazę wiedzy o bohaterze. Poleć, aby za pomocą dostępnych materiałów spróbowali oddać wygląd i stan zakochanego przedstawionego w sonecie. Zapowiedz, że w kolejnym etapie będą wykorzystywać przygotowany animant w krótkiej scenie. Zanim grupy przystąpią do tej pracy, wprowadź i wyjaśnij pojęcie animantu. Możesz posłużyć się poniższą definicją:

Trafniejszym terminem niż „lalka” wydaje się „animant”, bowiem „lalka” kojarzy się z dziecięca zabawką oraz z figurą człekokształtną, tymczasem „animant” to „przedmiot absolutnie dowolny, materialny lub niematerialny (np. cień) – poddany animacji przez artystę animatora. Łacińskie anima/animus oznacza ‘duszę’, animatus = ‘ożywiony, obdarzony życiem’, a zatem ‘animacja’ oznacza wszelkie zabiegi ‘ożywiające’, zaś ‘animator’ to ten, który dokonuje aktu ożywienia.

 (H. Waszkiel, „Dramaturgia polskiego teatru lalek", Warszawa 2013, s. 10.)

4. Inscenizowanie i ożywianie lalek 15 min.

1. Poproś grupy, aby przygotowały miniscenki. Mają do dyspozycji stworzone przez siebie lalki oraz zgromadzone w pierwszym ćwiczeniu przedmioty. Niech scena oparta będzie na interakcji zakochanego z wybranymi przedmiotami. W ten sposób lalki staną się animantami a przedmioty – rekwizytami scenicznymi. Niech scena stworzona przez grupy stanie się odpowiedzią na pytanie: Co podmiot liryczny (zakochany z wiersza) myśli o miłości?

2. Zaproś zespoły do prezentacji na forum. W podsumowaniu porozmawiajcie o tym, jak każdy zespół przedstawił zakochanego z wiersza. Co różni Wasze wizje? Co je upodabnia? Zwróćcie uwagę na to, jak jest zbudowana lalka.