Podczas zajęć uczniowie zastanawiają się nad różnicami pomiędzy przebraniem a ubraniem. Czy ta sama rzecz może być ubraniem i przebraniem? Co powoduje, że czyjś strój odbieramy jako przebranie? Seria zabaw i kreatywnych działań pomoże dzieciom przyjrzeć się bliżej temu płynnemu podziałowi.
Sala z rozsuniętymi ławkami / przestrzenią do ruchu.
Kartki, kredki, mazaki, szary papier, taśmy, nożyczki, chusta lub kawałek materiału. Wydruki zdjęć z załącznika.
1. Poproś uczniów, aby stanęli w wygodnych odstępach, by przygotować ciało i poruszyć wyobraźnię do zabawy. Będzie to rozgrzewka bez słów. Poproś dzieci, by wyobraziły sobie, że dopiero się obudziły – niech zaczną od porozciągania się. Poruszaj sie razem z nimi: możecie wyciągnąć wysoko ręce, pokręcić delikatnie głową, zatoczyć biodrami kilka kółek w prawą i lewą stronę. A teraz, skoro wstaliście – to czas się ubrać! A może przebrać? Zacznij wymieniać kolejno elementy garderoby i poproś dzieci, by pokazały, jak je na siebie zakładają. Po kolei „nakładajcie" na siebie niewidzialne elementy stroju. Możesz też w pewnym momencie zabawy zaprosić dzieci do wymieniania kolejnych ciuchów, akcesoriów, pytając: co jeszcze na siebie „założymy"? Spróbujcie wymienić i nałożyć jak najwięcej rozmaitych elementów garderoby.
2. Poproś, by wszyscy zaczęli poruszać się po sali – każdy w dowolnym kierunku. Poproś dzieci, by wyobraziły sobie:
Na koniec rozgrzewki porozmawiajcie o tym, co bierzemy pod uwagę, kiedy wybieramy strój? Od czego zależy to, w co się ubieramy (np. od pogody, nastroju)? Czego możemy dowiedzieć się o osobie na podstawie jej ubrania?
1. Zapytaj dzieci jaka jest ich zdaniem różnica między ubraniem a przebraniem? Co ich zdaniem świadczy o tym, że dany strój jest przebraniem, a nie ubraniem? Co to znaczy przebrać się za kogoś? Co jest do tego potrzebne?
Zaznacz różnicę pomiędzy ubraniem (czyli odzieżą, którą wykorzystujemy do okrycia i ochrony swojego ciała, wyrażenia siebie i swojego gustu), a przebraniem (czyli strojem, którego używamy z intencją wcielenia się w jakąś postać).
2. Zaprezentuj dzieciom zdjęcia załączone do scenariusza. Możecie usiąść na podłodze i rozłożyć je wenątrz kręgu.
Zastanówcie się na tym, kto na tych zdjeciach jest ubrany, a kto przebrany?
Po omówieniu fotorgrafii zastanówcie się:
- Czy zawsze łatwo określić, co jest przebraniem, a co ubraniem?
- Czy spotkaliście/ spotkałyście kogoś przebranego? W jakiej to było sytuacji? Po czym wnioskowaliście, że to przebranie?
- W jakich sytuacjach te same stroje mogą być przebraniem, w jakich są ubraniem?
Podkreślaj, że nie ma dobrych i złych odpowiedzi, spróbuj stworzyć warunki, by każda osoba mogła wyrazić swoją opinię.
Zapowiedz, że w kolejnym działaniu sprawdzicie wspólnie, czy jeden dodatkowy element garderoby może być już przebraniem?
Przygotuj dużą chustę lub inny kawałek materiału*.
Stańcie w kręgu. Zaproś dzieci do wyobrażenia sobie, jakim elementem przebrania może się ona stać? Może suknią? Może turbanem? Może peleryną? Przekazujcie sobie materiał w kręgu – każdy, kto ma ochotę, może pokazać swój pomysł i „przebrać się” za pomocą tkaniny.
Podsumujcie działanie, odpowiadając na wcześniej postawione pytanie: czy jeden dodatkowy element garderoby może być przebraniem?
* Jeżeli grupa jest większa niż 10 osób możesz wykorzystać dwie lub trzy chusty i podzielić klasę na tyle grup, ile masz chust. Po pracy w grupach podsumujcie swoje wrażenia z improwizowanych działań z chustą.
1. Ostatnie działanie rozpocznij zapytaniem dzieci o to:
Zapowiedz, że teraz każdy zastanowi się, jakich elementów stroju potrzeba, by się w tę osobę wcielić.
2. Zaproś dzieci do tego, by stworzyły projekty tych kostiumów. Rozdaj im kartki, kredki, mazaki. Powiedz, by narysowały teraz wyobrażoną przed chwilą postać w charakterystycznym dla niej stroju. Poproś, by dokładnie przemyśleli i zaprojektowali kostium postaci – z czego się składa, jakie ma kolory. Pomyślcie o elementach, które są istotne, aby przebrać się za daną postać.
Zaprezentujcie swoje prace w formie galerii. A może na kolejnych zajęciach spróbujecie wykonać te kostiumy?
Edukatorka artystyczna, pedagożka teatru, artystka-plastyczka, nauczycielka wczesnoszkolna, animatorka kultury, trenerka Family Lab, członkini Stowarzyszenia Pedagogów Teatru. Współtworzy pracownię Ronja Ceramics oraz pracownię w Wolnej Szkole Razem. Prowadzi laboratoria pracy twórczej, projekty animacyjne, edukacyjne i pedagogiczno-teatralne, warsztaty, spotkania poświęcone rozwojowi i wymianie doświadczeń dla edukatorów i edukatorek. Lubi poznawać ludzi, ich historie, perspektywy i doświadczenia. W swojej pracy szuka coraz to nowych środków twórczego wyrazu oraz dąży do stwarzania sytuacji swobody twórczej, gdzie każda osoba może znaleźć swój własny sposób ekspresji w bezpiecznym i akceptującym otoczeniu.
Kulturoznawczyni, animatorka kultury, członkini Stowarzyszenia Pedagogów i Pedagożek Teatru. Doświadczenie w pracy animacyjnej, społeczno-artystycznej i koordynacyjnej zdobyła dzięki współpracy z rozmaitymi organizacjami pozarządowymi i instytucjami kultury, m.in. z: Białołęckim Ośrodkiem Kultury, Bielańskim Ośrodkiem Kultury, Centrum Komunikacji Społecznej, Fundacją na Rzecz Wspólnot Lokalnych "Na Miejscu", Instytutem Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego, Teatrem Węgajty oraz dzięki pracy w dziale edukacji Teatru Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w Warszawie. Pracowała ze społecznościami lokalnymi na warszawskiej Pradze, Woli, Bielanach, Białołęce i Bemowie, gdzie koordynowała działania Miejsca Aktywności Lokalnej "Dwa Jelonki". Obecnie pracuje w Staromiejskim Domu Kultury na stanowisku koordynatorki do spraw programów i projektów strategicznych.
