Edward Munch „Krzyk". 
Uczniowie przekonają się, jak zmienia się odbiór prac plastycznych, kiedy w tę czynność angażowane jest całe ciało. Podczas zajęć w oparciu o obrazy powstaną indywidualne choreografie.
Przestrzeń pozwalająca na swobodny ruch.
Prezentacja, przybory do pisania, kartki, wydruki wybranych obrazów lub zdjęcia.
Podziel grupę na zespoły czteroosobowe. Poproś, aby ich członkowie przypomnieli sobie swoją ostatnią wizytę w muzeum lub galerii. Jak ona wyglądała? Co robili w jej trakcie? Następnie poproś, by zastanowili się, jak zachowuje się ich ciało podczas takich wizyt. Czy wyraża ono emocje na widok konkretnych dzieł sztuki? Z jakiego powodu tak / nie? Jeśli tak – w jaki sposób?
Zaprezentuj uczniom na rzutniku kilka obrazów (wykorzystaj obrazy, do których linki znajdziesz w bibliografii na dole). Zaproś uczniów do określenia nastroju każdego z nich. Daj prawo do swobodnego dzielenia się skojarzeniami. Pytaj uczniów o to, jaki element obrazu wpływa na taki odbiór (np. barwa, jakiś symbol, kształty etc.).
Zapowiedz uczniom, że obejrzycie wszystkie prace jeszcze raz, jednak tym razem poproś uczniów, aby stanęli w sali w odstępach od siebie i reagowali na obraz we wskazany przez Ciebie sposób (jedna praca – jedna reakcja). Możesz wracać do poszczególnych dzieł, zmieniając polecenie dla grupy:
- oddech;
- dźwięk;
- słowo;
- okrzyk,
- mina;
- gest;
- postawa ciała;
- taniec/sekwencja ruchowa.
Teraz zaprezentuj uczniom rysunek Leonarda da Vinci „Człowiek witruwiański”. Niech przyjrzą się uważnie obrazowi, a następnie staną znów w przestrzeni, przybierając pozycję z obrazu. Poproś, by zamknęli oczy i uważnie wysłuchali wypowiedzianego przez Ciebie tekstu.
Stojąc, wyobraź sobie, że twoje ciało wpisane jest w okrąg, którego środek wyznacza punkt ciężkości twojego ciała tj. miejsce znajdujące się trochę poniżej twojego pępka. Twoje uniesione ręce i rozstawione nogi dotykają brzegów koła. Stojąc, jesteś w stanie odczuć proporcje ciała: wysokość, która w przybliżeniu równa się szerokości twoich ramion i odległości pomiędzy rozstawionymi stopami, która równa jest czterem łokciom. Wychodząc z jednej z pozycji mandali, stań w pozycji pionowej. Poczuj mocny kontakt z ziemią, ukorzenienie. Trwaj tak przez dłuższą chwilę, spokojnie oddychając. Postaraj się spokojnie oddychać, prowadząc oddech od brzucha do klatki piersiowej przy wdechu i ze szczytów płuc do brzucha przy wydechu. Oddech głęboko oddziałuje na twoje ciało. Po pewnym czasie będziesz w stanie głębiej odczuć wyciszenie i harmonię.
1. Poproś uczniów aby dobrali się w czteroosobowe grupy i w nich wybrali jeden z obrazów z prezentacji (przygotuj wcześniej wydrukowane kopie wszystkich obrazów dla każdej grupy). Powiedz, że zadaniem jest przygotowanie opisu dzieła – niech zawrą w nim to, jak postrzegają daną pracę, a osią opisu niech będzie wpisana w obraz postać.
2. Niech grupy przekażą sobie opisy zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Na tym etapie zadaniem zespołów jest opracowanie choreografii inspirowanych otrzymanym opisem.
3. Zaproś zespoły do prezentacji przygotowanych choreografii. Tłem występu może być wyświetlony na rzutniku obraz, który był punktem wyjścia do działań. Po każdej z nich porozmawiajcie o Waszych wrażeniach i relacji choreografii z obrazem oraz tekstem mu towarzyszącym i odnieść się do niego w twórczy sposób.
Na podsumowanie zajęć zaproś uczestników do koła i zapytaj o ich wrażenia z pracy. Jak się czuli podczas ruchu? Jak te działania wpłynęły na ich odbiór obrazów?
Absolwentka filozofii na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika i Szkoły Nauk Społecznych przy Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Krytyczka sztuki. Absolwentka Kursu Pisania Scenariusza i Dramatu Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Jej sztuka znalazła się w Półfinale Gdańskiej Nagrody Dramaturgicznej. Publikuje teksty o sztuce oraz opowiadania. Czynnie zajmuje się edukacją filozoficzną.
