obraz „Latający samolot" Kazimierza Malewicza 
Zajęcia podejmujące temat znaczenia błędu w procesie twórczym. Punktem wyjścia jest picture book „Okropny rysunek!" Johanny Thydell z ilustracjami Emmy Adbåge (tłumaczenie: Katarzyna Skalska). Uczestnicy przyglądają się trudnościom bohaterki w stworzeniu pięknego rysunku i podejmują własne próby plastyczne, w których wszelkie pomyłki są mile widziane.
Przestrzeń pozwalająca na wykonanie prac plastycznych.
Książka „Okropny rysunek!” (tekst: Johanna Thydell, ilustracje: Emma Adbåge, tlumaczenie: Katarzyna Skalska) wyd. Zakamarki
http://www.zakamarki.pl/index.php/okropny-rysunek.html
Kartki z kreską namalowaną czarnym pisakiem (wg wzoru z książki "Okropny rysunek!"), kartki, farby, pędzle, gąbki, folia bąbelkowa.
1. Usiądź z dziećmi w kręgu i spytaj je, jak się dzisiaj czują. Poproś, żeby odpowiedziały, rysując placem w powietrzu minę, która wyraża ich nastrój.
2. Powiedz, że teraz usłyszą historię pewnego rysunku. Poproś dzieci, by skupiły się na emocjach, które przeżywa Inka – bohaterka tekstu i autorka wspomnianego rysunku. Możesz zdecydować się na lekturę całości tekstu lub wybrać jego fragment, w którym Inka ma trudności ze stworzeniem swojego rysunku (w obu wersjach pamiętaj o pokazywaniu dzieciom obrazków w książce).
3. Porozmawiaj z dziećmi o sytuacji z książki. Poproś dzieci, aby narysowały w powietrzu palcem minę, pokazującą emocje Inki. Spytaj, co się wydarzyło. Jak się czuła Inka? Co myślała? Co było dla niej trudne? Dlaczego dziewczynka była niezadowolona ze swojego rysunku?
Rozdaj dzieciom kartki, na których jest kreska zrobiona pisakiem (taka sama jak w książce). Zapytaj dzieci, co zrobiła Inka, kiedy przez pomyłkę narysowała taką kreskę? Powiedz, że Wy spróbujecie wykorzystać tę kreskę jako początek rysunku. Poproś dzieci, by przyjrzały się kartce i dorysowały, co tylko chcą.
Obejrzyjcie prace. Spytaj dzieci, czemu Inka nie pomyślała, że kreskę można zmienić w coś innego, że może dalej rysować?
1. Pokaż dzieciom obrazek Inki w wersji z wielką dziurą zrobioną gumką.
2. Następnie pokaż dzieciom kilka współczesnych obrazów [przykłady w załączniku]. Porozmawiajcie o tych obrazach. Spytaj dzieci, co w nich widzą? Czy gdy patrzą na te obrazy, inaczej myślą o pracy Inki?
3. Poproś dzieci, aby dobrały się w grupy od trzech do pięciu osób. Rozdaj każdej grupie jedną kartkę papieru, farby, pędzle, gąbki, kawałki materiału zwinięte w gałganki, kawałki gazet zwinięte w kulki, folie bąbelkową, pisaki. Poproś, aby każda grupa stworzyła wspólnie obraz, inspirując się przedstawionymi dziełami sztuki oraz obrazem Inki. Powiedz, aby spróbowały malować tylko plamami, kreskami, kwadratami, zygzakami oraz eksperymentowały z narzędziami malarskimi i nie bały się, dziur, kleksów, zniszczeń. Powiedz, że nie muszą narysować niczego konkretnego.
4. Pooglądajcie teraz swoje obrazy i porozmawiajcie o nich. Zapytaj dzieci, jak czuły się podczas tej pracy?
Porozmawiajcie z dziećmi jeszcze raz o tym, dlaczego Inka złościła się na dziurę. Co pomaga zobaczyć w dziurze obraz, a w kresce początek nowego działania? Co pomaga nam zobaczyć pozytywne strony konkretnej sytuacji?
Nauczycielka w ZSOT w Lublińcu, reżyserka teatru dzieci i młodzieży (dyplom we wrocławskiej filii Akademii Sztuk Teatralnych), edukatorka teatralna. Przez 14 lat prowadziła autorskie zajęcia wychowanie do twórczości-teatr jako część projektu Klasy Aktywności Twórczej w publicznej szkole w Bytomiu. Autorka artykułów z zakresu edukacji kulturowej. Prowadzi własny projekt "Teatr. Szkoła", czyli warsztaty z pedagogiki teatru dla klas z bytomskich szkół podstawowych w Bytomskim Centrum Kultury. Prowadzi warsztaty dla nauczycieli z zakresu pedagogiki teatru, edukacji teatralnej i kulturalnej. Obecnie wspiera nauczycieli w realizacji projektów edukacyjno-kulturalnych w Bytomskim Programie Edukacji Kulturalnej POKŁADY KULTURY.
